O włos od tragedii

     A zaczęło się tak niewinnie - od zardzewiałej mydelniczki.

     Dawno, dawno temu, pod prysznicem przykręciłem kilka koszyczków-mydelniczek, aby poupychać wszystkie szampony, mydełka, odżywki, żele, szamponetki, peelingi, balsamy, pianki i inne rzeczy, o których nawet nie wiem, do czego służą. Ważne, że Koleżanka Małżonka wie. Sporo tego było…

     Wiadomo, że pod prysznicem środowisko naturalne nie jest zbyt zdrowe dla przedmiotów ze stali, nawet chromowanej. Minęło trochę czasu i koszyczki, niegdyś srebrne, zbuntowały się przeciwko nieodpowiednim warunkom do życia i nabrały nieciekawej, brunatnej barwy. Ani chybi, w ramach protestu, chociaż może po trosze również w ramach i ogólnoświatowego trendu, przystały do neofaszystów. W dodatku, zaczęły od nich odpadać kawałki metalu, które trzeba było potem wydłubywać sobie ze stóp – a to już jawne działania wywrotowe. Uznaliśmy więc, że trzeba czym prędzej pozbyć się rzeczonych koszyczków i zastąpić je plastikowymi – może nie tak ładnymi, ale pod prysznicem jednak trwalszymi.

     Objechaliśmy kilka sklepów. Szału nie było. Metalowych pełne sklepy, ale plastikowych znaleźliśmy zaledwie kilka, w dodatku wszystkie niemal takie same. Niespecjalnie nam się podobały – rozmiarowo, bo uznaliśmy, że przy takiej mikrej podaży, rozważanie spraw estetyki jest wręcz niemoralne. Jeszcze mniej podobały się nam ich obłędne ceny. A najmniej, sposób mocowania – na przyssawki. Wiadomo bowiem, że przyssawka pod prysznicem wytrzymuje maksymalnie dwanaście godzin, po czym z hukiem spada, wraz z całą zawartością koszyczka i złośliwie robi to zawsze w środku nocy, gdy mnie śni się karaibska plaża i piękna Kreolka, częstująca mnie zimnym mojito. Skutek jest taki, że jej uśmiech momentalnie znika, a ja podrywam się nieprzytomny, zastanawiam się, co to za huk i nie wiem, czy pędzić do schronu, czy już nie warto.

     Ale niczego innego nie było. Zająłem się więc przerabianiem tychże koszyczków i przystosowywaniem ich, do zawieszenia na kołkach, wbitych w ścianę, jak któryś tam, z tej całej czeredy jedynych bogów raczył przykazać. Starszego wysłałem do piwnicy po fugę, bo czymś trzeba było te dziury zalepić. Zwykle robię to silikonem, ale to złośliwe stworzenie stwardniało zupełnie, a mnie już nie chciało się iść do sklepu. Zwłaszcza, że daleko.

     W końcu chwyciłem wiertarkę. Lubię wiertarki! To prawdziwie męski sprzęt! Człowiek od razu wygląda z nią jak żołnierz z jednostki specjalnej. Włożyłem magazynek wtyczkę do gniazdka, założyłem kolimator wiertło i wycelowałem przyłożyłem do połyskującej powierzchni płytki, na której widniał wydrapany gwoździem znak. Nacisnąłem spust… 

     Odgłos strzałów wiercenia zagłuszył nieco wołanie Koleżanki Małżonki, więc nie od razu zorientowałem się, o co chodzi.

     - E? – zapytałem nie siląc się na pozory inteligencji.

     - Półka się oberwała! – powtórzyła głośniej Towarzyszka Życia.

     Wzruszyłem ramionami. O czym ona mówi? Jak mogła się oberwać, skoro jeszcze jej nie powiesiłem?

     - W piwnicy!

     Zrobiło mi się czarno przed oczami. Zrozumiałem! Starszy wolno, bezustannie gapiąc się w komórkę i obijając się o ściany, po niezmiernie długim czasie dotarł wreszcie do piwnicy, dokąd trafił wyłącznie dzięki grawitacji  i zauważył, że jedna z półek załamała się pod ciężarem wszelkiego dobra, jakie na niej ustawiono.

     - Która? – spytałem słabym głosem, prosząc los, aby była to szafa z zaprawami.

     - Z nalewkami – odparła Koleżanka Małżonka, wywołując u mnie prawdziwy blackout.

     No i co z tego, że rzuciłem te wiertarkę! Mocna jest, z poprzedniej epoki. Kiedyś, jak coś robili, to porządnie, a nie tak, żeby wytrzymała spojrzenia na wystawie i popsuła się zaraz po zakupie. Kafelki nieważne i tak zamierzamy przeprowadzić remont łazienki. Laczki też byłem gotów poświęcić, ale dziwnym trafem, nie spadły mi ani razu, gdy pędziłem jak wicher do piwnicy. Sąsiadka skarżyła się potem, że nie mogła otworzyć drzwi, bo pęd powietrza na schodach tak je zassał, że nie starczyło jej siły.

     Do piwnicy wpadłem jak bomba. Fala uderzeniowa rzuciła Starszym o ścianę. Moim oczom ukazał się apokaliptyczny widok. Zawieszony na ścianie regał oberwał się z jednej strony i złożył w romb. Butelki poprzetaczały się na jedną stronę, i leżały jedna na drugiej w ścisku i nieładzie.

     - Apokalipsa… - zdołałem wyszeptać.

     Odruchowo pociągnąłem nosem – nie wyczułem zapachu, który w przypadku rozbicia choćby kilku butelek musiałby być bardzo intensywny.

     - Może jeszcze żyją? – jęknąłem zrozpaczony. – Może chociaż niektóre uda mi się uratować! Dzieci wy moje kochane!

     Nadzieja wstąpiła mi do serca. Szczęście, że pod regałem stał oparty o ścianę blat stołu, używanego zwykle w czasie rodzinnych imprez i dolna półka oparła się na nim, nie dopuszczając do całkowitego rozsypania się regału.

     Drżącymi rękami próbowałem wyjąć najbliższą butelkę. Była zaklinowana przez półkę. Musiałbym najpierw unieść opadnięty brzeg regalu, czego nie mogłem zrobić, dopóki nie opróżnię go przynajmniej częściowo. Chwyciłem inną. Smorodinówka. Cała! Tylko śmiertelnie wystraszona. Przytuliłem ją i ukołysałem w ramionach.

     - Już dobrze! – zapewniłem. – Tatuś jest przy tobie.

     - A krupnik mnie uderzył – poskarżyła się, chlipiąc.

     - Ale córuś, on przecież nie chciał – wyciągnąłem pobladłą ze strachu butelkę krupniku. – Jego też boli!

     Ucałowałem krupniczek w bolące miejsce i z ulgą stwierdziłem, że jest cały.

     - Wiśnióweczko, pokaż, gdzie boli – odezwałem się łagodnie, wyciągając kolejną butelczynę – Zaraz wymasuję i przestanie. Koniaczku, no nie płacz już – dodałem, obcierając mu łzy i tuląc do piersi. – To tylko mały siniak. Pocałujemy i przestanie boleć, prawda? 

     Pigwówka, zapłakana, też wyciągnęła ku mnie rączki. Ululałem ją i uspokoiłem. Potem przyszła kolej na imbirówkę, która wtuliła się we mnie i po chwili przestała płakać. Odstawiłem ja więc i chwyciłem butelkę goldwassera.

     - Lulajże, lulaj – kołysałem nią przez chwilę, po czym złapałem butelkę jabłecznika i przez chwilę lulałem je obie.

     - A ja? – zajęczała inna butelka.

     Zerknąłem na etykietkę. „Szczyny 2012”. Jakieś nie udane wino. Ale to nieważne, tatuś wszystkie dzieci kocha jednakowo. Przytuliłem do piersi i ukołysałem, ale delikatnie, żeby nie zamącić.

     Trójniak nie płakał, ale z trudem nad sobą panował.

     - Jestem tu najstarszy – wyznał szeptem, gdy chwyciłem go w ramiona. – Musiałem się jakoś trzymać…

     - Jesteś bardzo dzielny – uściskałem go mocno. – Tatuś jest z ciebie dumny.

     Ukołysałem jeszcze aroniówkę, mirabelkówkę i kilka flaszek wina „Chateau Wawrzyniak”, od nazwiska gościa, który dał mi winogrono. Gdy wszystkie butelki zostały już ululane i poustawiane na betonowej posadzce, padłem na kolana i ze wzruszenia zalałem się. Łzami oczywiście! Wszystkie butelki ocalały. Ani jedna nie zginęła. Cud! A właściwie, nie tyle cud, co bohaterska postawa jednego z mebli.

     Z wdzięcznością spojrzałem na blat stołu, który przytrzymał rozpadający się regał. Pogładziłem czule jego sfatygowana powierzchnię.

     - Jestem twoim dłużnikiem – oświadczyłem. – Nigdy nie zdołam ci się odwdzięczyć…

     Blat uśmiechnął się tylko skromnie.

     - To nic takiego – odrzekł. – Moje taborety też kiedyś były małe…

     Jestem w trakcie projektowania specjalnego medalu dla niego, w podzięce za pełną poświęcenia służbę ojczyźnie. Należy mu się. Za mniejsze zasługi Macierewicz dawał…

     c.d.n.