Głos z Otchłani

     Czy trudno jest spotkać osobę z innego świata?

     Moim zdaniem, bardzo łatwo. A to dzięki mnogości bytów nie z tego świata. Są bowiem na świecie (innym) takie eksponaty, jak duchy, smoki, kosmici, informatycy, czy żółw A’Tuin.

     Jak zawsze, w przypadku istot z różnych światów, podstawowym problemem przy wzajemnych kontaktach jest całkowita niemożliwość porozumienia się. Nie należy tutaj sugerować się amerykańskimi filmami o ufoludkach, w których zawsze mówią one po angielsku, z kalifornijskim akcentem. Zresztą, Kalifornijczyków też nie da się zrozumieć. Sprawiają wrażenie, jakby usta w ogóle nie były im potrzebne – w zupełności wystarczą im nosy.

     Czy próbowaliście jednak kiedyś porozmawiać z informatykiem? I to wtedy, gdy otoczony opakowaniami po pizzy i pustymi puszkami po coli, zawzięcie coś wstukuje w klawiaturę? To jest dopiero sztuka!

     Przede wszystkim, w 99% przypadków zostaniecie całkowicie zignorowani. Informatyk bowiem posiada rzadką umiejętność przenoszenia się do innego świata, bez ruszania dupska z krzesła. Istnieje zatem bardzo wysokie prawdopodobieństwo, że w czasie, gdy wy będziecie próbowali nawiązać z nim kontakt, on będzie znajdował się o tysiące lat świetlnych stąd.

     W 0,9% przypadków zareaguje on agresją i pośle w Waszym kierunku całą masę określeń, z których na szczęście nie zrozumiecie ani słowa.

     Istnieje jednak maleńka szansa, że również spróbuje nawiązać kontakt. Tylko trzeba trafić w interesujący go temat. Na przykład, można spytać go, co robi. A wtedy z radością udzieli nam obszernej, wyczerpującej i całkowicie niezrozumiałej informacji. Bo co dla nas wynika z faktu, że on akurat sprawdza stopień kompatybilności rejestrów suffixów w domenach BIOSa, żeby drive nie crackował rokitów sygnatur w trzeciej partycji RAMu? Zapewne coś pokręciłem, ale i tak nie ma to żadnego znaczenia dla osób, zamieszkujących nasz świat – to zrozumie wyłącznie inny informatyk. A on takich felietonów i tak nie czyta.

     Któż mógł przypuszczać, że ja sam pewnego dnia stanę się jednym z nich?

     No, nie na zawsze. Tylko na jeden dzień. Nawet niecały. Ale i tak jestem dumny z faktu, że dotknąłem koniuszkiem palca innego, dalekiego świata. Poczułem się jak Kolumb, który właśnie dotarł do Ameryki Południowej i choć nie bardzo wie, co zrobić z koszem suszonych liści, podarowanych mu przez krajowców, to jednak jest szczęśliwy samym faktem, że ma okazję odetchnąć powietrzem z Nowego Świata, tak różnym od genueńskiego odoru europejskiego miasta. Może wciągnąć w nozdrza niepokojący koktajl woni egzotycznych roślin, nieznanych mu kwiatów, a to wszystko pomieszane z odżywczym zapachem morza.

     Stało się to w sobotę wieczorem. Przygotowałem sobie zarąbiście dobre vodka martini (wstrząśnięte, nie zmieszane, jak lubi James Bond, bo musiałem wypróbować nowy shaker), obok położyłem słuchawki i przygotowany na solidną porcję muzyki, uruchomiłem komputer. Na You Tube jest prawie wszystko, co mam na płytach i wiele, wiele więcej, zatem taka sesja kończy się zwykle jakimś ciekawym odkryciem muzycznym. Postanowiłem, że najpierw sprawdzę sobie pocztę, bo przez kilka dni nie miałem na to czasu, połażę po zaprzyjaźnionych blogach, może nawet powędruję trochę po Skyrim i porobię trochę notatek do dalszych przygód Wulfhere’a z Cyrodiil, a na deser pozostawię sobie solidną porcję dobrego rocka i bluesa.

Piknęło, ekran się rozjarzył i jak zawsze pojawiły się na nim zwyczajowe cyferki i zupełnie niezrozumiałe komunikaty, dotyczące – jak zakładam – wnętrzności czarnej skrzynki. Potem na chwilkę błysnęło małe, obracające się błękitne kółeczko i zaraz pojawi się logo Mirosoftu…

     A tu ekran zgasł!

     W skrzynce coś zachrobotało, zabuczało i znów usłyszałem piknięcie. Ekran znów się rozjarzył tabelkami i cyferkami – zupełnie jak przed chwilą. Struchlały ze strachu wlepiłem oczy w ekran. Pojawi się logo czy nie?

     Nie pojawiło się. Ekran zgasł i cały proces zaczął się od początku. System się nie uruchamia. Zamiast tego komputer się wyłącza, po czym startuje od nowa – i tak w kółko. Z rozpaczy wypiłem całego drinka duszkiem.

     Gdy po raz kolejny pojawiły się tabelki, katem oka dojrzałem komunikat, że aby przejść do ustawień, trzeba wcisnąć DEL, po czym znowu cała historia rozpoczęła się od początku. Nie wiedziałem, co to jest ten DEL, ale skojarzyło mi się to z klawiszem DELETE, często używanym przeze mnie podczas przeglądania poczty. Postanowiłem spróbować.

     Rzeczywiście, coś się pojawiło, coś organicznego, jak przypuszczałem, bo nazywało się BIOS. Przetłumaczyłem to sobie jako Biologiczne Środowisko. Była to w dalszym ciągu zupełnie niezrozumiała tabelka, ale już inna, w której dało się różne rzeczy pozmieniać. No to pozmieniałem… Nie pytajcie mnie, co uległo zmianie. Jedno niezrozumiałe zamieniło się na drugie niezrozumiałe. Gdyby to wszystko napisać japońskimi karaluszkami, wyszłoby na to samo. Ale zawsze istniała niewielka szansa, że przypadkiem trafię na właściwą kombinację. Szansę miałem jak jeden do kilku tysięcy, ale postanowiłem zaryzykować. Skutek tego był taki, że wiatraczek w skrzynce wprawdzie ruszył, pod pokrywką zapikało i zabuczało -  ale zamiast znajomej tabelki pojawił się jakiś napis po informatycku, który zupełnie nic mi nie mówił i z którym już kompletnie nic nie dało się zrobić, bo na nic nie reagował. Zniknąć też nie chciał. Zawierał tylko jedno zrozumiałe słowo: „configuration”, które naprowadziło mnie na myśl, że chyba moje nowatorskie ustawienia w Biologicznym Środowisku były jednak zbyt radykalne jak na konserwatywny świat mojego komputera. Oczywiście, możliwości powrotu do poprzednich ustawień też nie było.

     I wtedy przypomniało mi się, że już to kiedyś przeżywałem. To już kiedyś się stało! Dawno, dawno temu. Wtedy pomógł Geniusz Komputerowy, ale zawracanie mu gitary w sobotę przed północą uznałem za zły pomysł. Nie wypadało tak, bez żadnego trybu. Pamiętałem jednak, że wtedy pomogło mi wyjęcie takiej małej bateryjki, która znajdowała się w środku, w absolutnie niedostępnym miejscu, tuż pod jednym z wiatraczków.

     Zacząłem rozkręcać skrzynkę. Nie dało się od wewnątrz, to może da się od środka. Zdjąłem pokrywę, zakrztusiłem się od kurzu, dając wszystkim zamieszkującym wnętrze krasnoludkom okazję do pochowania się po kątach, po czym włączyłem lampkę i po długich poszukiwaniach w ogólnej szarości, znalazłem rzeczoną bateryjkę. Jej wyjęcie i włożenie z powrotem zaowocowało powrotem do sytuacji ciągłego resetu, ale przynajmniej skasowałem swoje nowatorskie ustawienia. Pomyślałem przy tym, że przydałoby się przelecieć to wszystko odkurzaczem, ale spotkałem się z ostrym sprzeciwem Koleżanki Małżonki, która nie zgodziła się na hałasowanie w środku nocy.

     Gdy było już po wszystkim, musiałem wyłączyć na chwilę zasilanie, aby zapobiec ciągłemu uruchamianiu się komputera na nowo. Wzbudziło to kolejne protesty, połączone z antynitagerowymi demonstracjami w przedpokoju. Okazało się, że przy okazji wyłączyłem wi-fi – co dla reszty rodziny jest jak odcięcie im dopływu powietrza. Nie są w stanie funkcjonować bez sieci. Dziwię się, że jeszcze nie wyrosła nikomu trzecia ręka, specjalnie do obsługiwania komórki.

     Położyłem się do łóżka w stanie czarnej rozpaczy. Stratę samego komputera jeszcze bym przebolał, zwłaszcza, że grat już dość leciwy. Ale na dysku miałem wiele danych, z którymi żal było mi się rozstawać. Było tam kilka moich powieści z dawnych lat, zwykle nie dokończonych, parę nowszych, ledwo zaczętych, trochę fajnych zdjęć, map i projektów, ale najbardziej żałowałem zapisów ze Skyrim. Bez nich nie mogłem kontynuować gry i zbierać na bieżąco materiałów do historii na drugim blogu. Zacząć od początku? Przecież minie rok, zanim dojdę do tego miejsca, w którym jestem obecnie! Długo nie mogłem zasnąć, a gdy wreszcie mi się to udało, przyśnił mi się wirus komputerowy. Siedział w skrzynce, wystawiwszy na zewnątrz tylko swoje zielone czułki i kaprawe oczka. Złośliwie przy tym rechotał z moich daremnych prób naprawy czegoś, czego żaden uczciwy człowiek nie jest w stanie zrozumieć.

C.D.N.